Dag huis, stage en kindertjes.. hallo backpack!

Dag allemaal,

Inmiddels heb ik mijn vertrouwd bedje in het CSDS huis ingewisseld voor een bed in een hotel, waar ik mijn laatste nacht in Hanoi ga doorbrengen. Wat voelt het gek om de stad waar je drie maanden hebt gewoond te verlaten voor iets nieuws en onbekends. Onze stage fase is in ieder geval met succes afgesloten en nu gaan we op naar het volgende avontuur! Eerst haal ik mama op het vliegveld op om 11 dagen met haar in het Noorden te reizen (zin om haar weer te zien!), dan reis ik samen met Inge in drie weken naar het Zuiden, waarna we vervolgens voor 2 weken naar Thailand reizen. Maar voordat ik daar meer over schrijf, zal ik nog even een terugblik geven op de afgelopen tijd.

De laatste weken op stage stonden in het teken van het implementeren van ons product. We gaven onze zelfgemaakte lesmateriaal aan de juffen. Eerst probeerden de juffen het materiaal uit naar eigen inzicht. Zonder onze uitleg gingen de juffen creatief om met wat we gemaakt hadden. Sommige dingen pakte zij zelfs beter aan dan wij van tevoren in gedachten hadden, wat heel leuk om te zien was. Later volgde onze presentatie waarbij de juffen en een aantal medewerkers van het bestuur aanwezig waren. We overhandigen hen het handboek in het Vietnamees over hoe zij ons zelfgemaakte lesmateriaal kunnen gebruiken. Ook legden we uit hoe ze dit door kunnen zetten in de toekomst. Het werd echt zo goed ontvangen! Het is geweldig om te zien hoe blij zij kunnen zijn met iets wat in onze ogen best simpel is. We hebben afscheid genomen door cadeautjes te geven, foto’s te maken met de kinderen en we hebben een certificaat gekregen. Ik ga nog vaak terugdenken aan deze bijzondere kinderen.

De bestemming van ons laatste weekendtrip was naar Mai Chau. Een super mooi klein dorpje in een vallei waar bijna geen toeristen komen. Tijdens onze wandeling door het dorpje kwamen we een Vietnamese mevrouw tegen die met ons op de foto wilde. Na even in gesprek geweest te zijn stelde ze ons voor om zondag met haar mee terug naar Hanoi te gaan en die avond mee te gaan naar een feest. Aangezien er daar vrij weinig te doen was en we wel zin hadden in een feestje stemden we meteen in. Om acht uur ‘s avonds arriveerden we op een groot terrein waar 150 Vietnamezen rond kampvuren aan het dansen waren. Eenmaal daar kwamen we erachter dat het een verjaardag was en werden we meteen voorgesteld aan de jarige. Er kwam iemand naar ons toe met een lijst namen erop. Aangezien we dachten dat dit een gastenlijst was schreven Inge en ik heel braaf onze namen erop. Niet zo handig toen na tien minuten bleek dat het een artiestenlijst was! Oh jee, we kunnen nu niet meer terug.. We kregen een microfoon in onze handen gedrukt en al gauw stonden we Happy Birthday te zingen op het podium. Na afloop werd er lekker op zijn Vietnamees honderden foto’s met ons gemaakt. Ook wij hebben de avond dansend om de kampvuren afgesloten. Geweldig hoe gastvrij deze mensen zijn en hoeveel plezier ze met elkaar kunnen hebben zonder dat er ook maar iets van drank in het spel is. De volgende dag hebben we een heerlijke massage genomen en met onze Vietnamese vrienden geluncht. Een gratis ritje naar Hanoi in een volle bus met zingende Vietnamezen sloot ons heerlijke weekend Mai Chau met hele lieve mensen perfect af.

Op een donderdagavond namen Lieke en Maud ons mee voor een onschuldig drankje bij ons in de buurt. Dachten we. Toen we één stap buiten de deur zetten werden we geblinddoekt en mee genomen naar bestemming onbekend. Zoals jullie weten heb ik een richtingsgevoel van een oude schoen dus ik riep al dat we in Lotte Tower waren (wat een aantal kilometer verderop is terwijl we nog maar een paar minuten aan het lopen waren). Na nog meer gokken en kreten werden onze blinddoeken afgedaan. In het kader van ons afscheid had iedereen van ons studentenhuis zich verzameld in een karaoke bar, super leuk en lief!

Het verlengen van onze visum was nog wel een beetje een gedoe. We hadden verwacht dat we ons werkvisum konden verlengen in een toeristenvisum, aangezien we nu niet meer gingen werken maar reizen. Dit bleek niet te kunnen waardoor we zoveel meer moesten betalen dan we dachten. Voor 145 dollar kunnen we één maandje langer in Vietnam blijven, waarbij we het geluk hebben dat we nog naar Thailand vliegen waardoor we daar een goedkoper visum kunnen aanschaffen.

Net nu het tijd is om te gaan reizen, is lieve Inge uit haar kanobootje gevallen en met haar hand op een rots met scherpe schelpjes beland. Au! Een diepe snee was het resultaat. Eerst dachten we dat het allemaal wel mee zou vallen, maar toen het een dag later super veel pijn deed zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan om het te laten checken. Dat de dokter over een operatie en een narcose begon hadden we beide niet verwacht. De wond was gaan infecteren en omdat het zo diep was moest het tijdens een operatie schoon gemaakt worden. En een lokale verdoving was gevaarlijk vanwege de infectie, dus de narcose kon niet vermeden worden. Na twee uur opereren en 800 (!) Dollar lichter konden we weer terug naar het hotel. Nu maar hopen dat het snel herstelt en dat ze een goede reisverzekering heeft afgesloten..

Dit was het weer voor nu! In mijn volgende blog lees je over onze hereniging en de mooie reis die ik samen met mama ga maken.

Liefs,
Filou