Stage, Vietnamese les, workout in het park en meer
Blijf op de hoogte en volg Filou
11 September 2015 | Vietnam, Hanoi
Lieve jullie,
De vorige keer schreef ik dat we naar een bar gingen. Eén ding heb ik gelogen: de biertjes kostten geen 20 cent maar 15 cent! Er stonden lage plastic stoeltjes waar we tussen de locals konden zitten, die overigens erg gesteld op ons zijn. Ze trakteerden ons op nootjes en drank wat hier rijstazijn wordt genoemd (geen idee waarom).
Tijdens de voorbereidingen hadden we het al veel gehoord: je moet onderhandelen op de markt. Het is juist gek als je het niet doet. Inge, Lieke en ik liepen naar de markt om wat fruit te kopen. Het vrouwtje achter de kraam sprak geen Engels en wij helaas (nog) geen Vietnamees. Na een tijdje stuntelen lukte het om haar duidelijk te maken dat we een meloen, druiven en wat appels wilde. De prijs die ze noemde konden wij niet verstaan, dus na nog meer stuntelen pakte ze er een briefje bij en schreef ze het bedrag op: 350.000 dong. Dit was onze eerste aankoop in Vietnam, we wist nog niet goed wat de koers was. We dachten al wel dat het veel was, maar onderhandelen is toch makkelijker gezegd dan gedaan. Waarschijnlijk had het vrouwtje de beste dag van haar leven, want we hebben €18,- voor het fruit betaald. Volgende keer toch maar het woordenboekje mee.
Na een paar dagen gerelaxed te hebben gingen we woensdag naar onze stage voor een eerste gesprek. We lopen stage bij Sao Mai center (in het Engels Morning Star center). Eigenlijk zouden we bij Hope Center stage gaan lopen, maar dit was op het laatste moment nog veranderd. De doelgroep blijft hetzelfde: speciaal onderwijs met kinderen met autisme, syndroom van down en cerebrale parese. In totaal zijn er 22 klassen en in elke klas zit ongeveer tien kinderen met twee juffen.
Om bij Sao Mai te komen moeten we eerst een kwartier lopen en dan nog een half uur met de bus, afhankelijk van het verkeer want dat is echt chaos. De weg oversteken is een hele opgave, scooters rijden wel om je heen maar voor auto’s en bussen moet je stoppen. En de gouden tip die we hebben gekregen voor het instappen van de bus: duwen en altijd blijven lachen!
Aangekomen op onze stageplek werden we met open armen ontvangen. We mochten plaatsnemen aan een mega grote vergadertafel, waar ook de directrice, twee leraressen, twee tolken en drie medewerkers van CSDS zaten. Er werd in het Vietnamees gepraat en we hadden geen idee waar ze het over hadden. Later kregen we vragen via de tolk die we goed konden beantwoorden. Afgesproken is dat we de eerste twee weken in vier verschillende klassen gaan werken, vervolgens gaan we kijken welke klas ons het meest aanspreekt en welke werkzaamheden we nog meer kunnen verrichten. Na afloop werden er nog veel foto’s van ons gemaakt en werden we uitgenodigd op de grote openingsceremonie van de school na de zomervakantie. We voelden ons heel even heel speciaal!
Elke donderdag krijgen we Vietnamese les. Het is zo moeilijk, de taal heeft zes verschillende tonen en er zijn zelfs woorden die tien andere betekenissen hebben als je het net ietsjes anders uitspreekt. Na de les mochten we het in praktijk gaan brengen: de straat op! Met een spiekbriefje in ons hand moesten we vijf mensen vragen stellen. Het was best awkward, ze konden ons niet eens verstaan!
Donderdag begon ook onze eerste echte werkdag bij Sao Mai. Voordat we gingen deelde het meisje dat bij ons op de kamer slaapt haar nare ervaringen over de school van toen ze een dagje mee had gelopen. Volgens haar wordt er heel hardhandig met de kinderen omgegaan. Die dag had een juffrouw een kindje opgesloten in een kluisje voor een lange tijd.. Maar onze eerste ervaring was eigenlijk heel positief. De juffen waren erg aardig en je kon zien dat ze liefde hadden voor de kinderen. Ze waren juist heel positief en geduldig. Ik ben benieuwd wat we gaan zien in de andere klasjes.
En ik heb eindelijk hardgelopen hier! Door de buurt is het eigenlijk niet te doen, daar is het meer lopen met hindernissen. Maar op twintig minuten afstand vonden we een perfecte plek! Het was een park met een rond meer en daaromheen een verharde weg. Na twee rondjes gerend te hebben spotten we een groep van ongeveer twintig Vietnamese vrouwtjes die een work-out aan het doen waren. Geweldig! Zonder te aarzelen stonden we binnen een paar minuten ook fanatiek mee te dansen.
En nu: weekend! Morgen hebben we een citytour door Hanoi, waar we ook zullen overnachten. Zin in :-)
Liefs,
Filou
p.s. ik gebruik vanaf nu enkel mijn Vietnamese nummer: (+84) 166 8938742
De vorige keer schreef ik dat we naar een bar gingen. Eén ding heb ik gelogen: de biertjes kostten geen 20 cent maar 15 cent! Er stonden lage plastic stoeltjes waar we tussen de locals konden zitten, die overigens erg gesteld op ons zijn. Ze trakteerden ons op nootjes en drank wat hier rijstazijn wordt genoemd (geen idee waarom).
Tijdens de voorbereidingen hadden we het al veel gehoord: je moet onderhandelen op de markt. Het is juist gek als je het niet doet. Inge, Lieke en ik liepen naar de markt om wat fruit te kopen. Het vrouwtje achter de kraam sprak geen Engels en wij helaas (nog) geen Vietnamees. Na een tijdje stuntelen lukte het om haar duidelijk te maken dat we een meloen, druiven en wat appels wilde. De prijs die ze noemde konden wij niet verstaan, dus na nog meer stuntelen pakte ze er een briefje bij en schreef ze het bedrag op: 350.000 dong. Dit was onze eerste aankoop in Vietnam, we wist nog niet goed wat de koers was. We dachten al wel dat het veel was, maar onderhandelen is toch makkelijker gezegd dan gedaan. Waarschijnlijk had het vrouwtje de beste dag van haar leven, want we hebben €18,- voor het fruit betaald. Volgende keer toch maar het woordenboekje mee.
Na een paar dagen gerelaxed te hebben gingen we woensdag naar onze stage voor een eerste gesprek. We lopen stage bij Sao Mai center (in het Engels Morning Star center). Eigenlijk zouden we bij Hope Center stage gaan lopen, maar dit was op het laatste moment nog veranderd. De doelgroep blijft hetzelfde: speciaal onderwijs met kinderen met autisme, syndroom van down en cerebrale parese. In totaal zijn er 22 klassen en in elke klas zit ongeveer tien kinderen met twee juffen.
Om bij Sao Mai te komen moeten we eerst een kwartier lopen en dan nog een half uur met de bus, afhankelijk van het verkeer want dat is echt chaos. De weg oversteken is een hele opgave, scooters rijden wel om je heen maar voor auto’s en bussen moet je stoppen. En de gouden tip die we hebben gekregen voor het instappen van de bus: duwen en altijd blijven lachen!
Aangekomen op onze stageplek werden we met open armen ontvangen. We mochten plaatsnemen aan een mega grote vergadertafel, waar ook de directrice, twee leraressen, twee tolken en drie medewerkers van CSDS zaten. Er werd in het Vietnamees gepraat en we hadden geen idee waar ze het over hadden. Later kregen we vragen via de tolk die we goed konden beantwoorden. Afgesproken is dat we de eerste twee weken in vier verschillende klassen gaan werken, vervolgens gaan we kijken welke klas ons het meest aanspreekt en welke werkzaamheden we nog meer kunnen verrichten. Na afloop werden er nog veel foto’s van ons gemaakt en werden we uitgenodigd op de grote openingsceremonie van de school na de zomervakantie. We voelden ons heel even heel speciaal!
Elke donderdag krijgen we Vietnamese les. Het is zo moeilijk, de taal heeft zes verschillende tonen en er zijn zelfs woorden die tien andere betekenissen hebben als je het net ietsjes anders uitspreekt. Na de les mochten we het in praktijk gaan brengen: de straat op! Met een spiekbriefje in ons hand moesten we vijf mensen vragen stellen. Het was best awkward, ze konden ons niet eens verstaan!
Donderdag begon ook onze eerste echte werkdag bij Sao Mai. Voordat we gingen deelde het meisje dat bij ons op de kamer slaapt haar nare ervaringen over de school van toen ze een dagje mee had gelopen. Volgens haar wordt er heel hardhandig met de kinderen omgegaan. Die dag had een juffrouw een kindje opgesloten in een kluisje voor een lange tijd.. Maar onze eerste ervaring was eigenlijk heel positief. De juffen waren erg aardig en je kon zien dat ze liefde hadden voor de kinderen. Ze waren juist heel positief en geduldig. Ik ben benieuwd wat we gaan zien in de andere klasjes.
En ik heb eindelijk hardgelopen hier! Door de buurt is het eigenlijk niet te doen, daar is het meer lopen met hindernissen. Maar op twintig minuten afstand vonden we een perfecte plek! Het was een park met een rond meer en daaromheen een verharde weg. Na twee rondjes gerend te hebben spotten we een groep van ongeveer twintig Vietnamese vrouwtjes die een work-out aan het doen waren. Geweldig! Zonder te aarzelen stonden we binnen een paar minuten ook fanatiek mee te dansen.
En nu: weekend! Morgen hebben we een citytour door Hanoi, waar we ook zullen overnachten. Zin in :-)
Liefs,
Filou
p.s. ik gebruik vanaf nu enkel mijn Vietnamese nummer: (+84) 166 8938742
-
11 September 2015 - 15:11
Marieke:
Wat heb je al veel ervaringen opgedaan Lou! Volgens heb je het prima naar je zin! En wat betreft dat afdingen: denk nog maar eens aan hoe je schoonmoeder dat in de vakantie deed -
11 September 2015 - 18:22
Peggy:
nou filou wat een hoop nieuwe dingen. wel leuk . grappig dat jullie ook vietnamese les krijgen. ben benieuwd hoe de stage dadelijk bevalt. gr peggy. fijn weekend
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
