Eindelijk wat uitdaging op stage + National Park!
Blijf op de hoogte en volg Filou
21 September 2015 | Vietnam, Ba Vì
Hoi!
Zo, daar is alweer een week voorbij! In mijn vorige blog schreef ik dat stage saai was en dat we er geen uitdaging in zagen. Op donderdag kwam daar verandering in, toen mochten we meekijken in een klasje met autistische kinderen. In deze klas hebben niet eerder vrijwilligers gewerkt omdat het best een pittige doelgroep is. Omdat wij een pedagogische achtergrond hebben en omdat we hier voor een aantal maanden zijn mocht dit wel. Ik voelde me een beetje vereerd! De kinderen zijn tussen de vijf en acht jaar oud maar hebben een mentale leeftijd van ongeveer twee tot drie jaar oud. Ze kunnen niet praten en het dagprogramma is dan ook vooral gericht op voelen, dingen herkennen, en klanken maken. De twee juffrouwen zijn heel lief en staan open voor onze ideeën. Zo was er vrijdag een meisje dat heel hard aan het huilen was. De juffrouwen waren er om aan het lachen en ze zeiden dat ze dit wel eens vaker heeft. Inge en ik dachten dat er meer achter zat. Het dagprogramma was namelijk totaal veranderd en ze deden niets volgens de picto’s. Omdat het een regenachtige middag was, waren er maar een paar kinderen in de klas. Het werd een vrije middag met veel dansen en spelletjes. Het meisje wist gewoon niet wat ze moest doen. We vroegen toestemming om het meisje mee te nemen naar de sensomotorische ruimte (dit is een rustige ruimte in de school waar eigenlijk nauwelijks gebruik van wordt gemaakt omdat ze simpelweg niet weten hoe). Eenmaal daar stopte het meisje meteen met huilen. Via een tolk legden we de juffrouwen uit dat voorspelbaarheid belangrijk is voor autistische kinderen en dat er te veel prikkels waren voor het meisje. Ze hadden hier nog nooit van gehoord, ze waren erg dankbaar.
Donderdagavond gingen we bowlen. Voor iedereen die mij kent is het geen verrassing dat ik dik heb verloren en dat ik het jammer vond dat ik geen hekjes mocht, haha. Het was erg leuk, maar de taxi terug was een ramp! Onderweg zagen we prachtige dingen, maar deze prachtige dingen hadden we nooit eerder gezien. Blijkbaar had de taxichauffeur zin om wat extra´s te verdienen, hij reed namelijk aan de andere kant van de stad. Engels praten deed hij niet, dus met veel gebaren en met een Vietnamees telefoontje van onze huisbazin maakten we duidelijk dat dit NIET de goede weg was. In rondjes en cirkels reed hij naar ons huis waar we één uur later aankwamen dan gepland. Eenmaal daar beweerde de chauffeur dat we hem een verkeerd adres lieten zien, wat eigenlijk onmogelijk was aangezien we maar één adres in heel Vietnam kennen: ons adres! Na nog 1,5 uur gediscussieerd te hebben over de prijs werd de politie gebeld. In Vietnam doen ze niet aan compromissen, dus de politie moest beslissen wie er ‘gewonnen had’. Toen deze niet kwam opdagen hebben we toch maar een deal gemaakt (en uiteindelijk nog veel te veel betaald voor de taxi).
Afgelopen weekend zijn we naar Ba Vi gegaan, een mooi natuurpark 60km ten westen van Hanoi. We gingen met de taxi wat weer een groot avontuur was, Ba Vi bleek namelijk echt een gat te zijn. Na een ritje op onverharde wegen met diepe kuilen waar geen mens meer te bekennen was en onder het genot van loslopende buffels kwamen we aan op plaats van bestemming. Dachten we. De taxichauffeur kon onze homestay van dit weekend niet vinden, dus hebben we de eigenaren van de homestay gebeld en zij kwamen ons ophalen. Die avond hebben we 30 seconds en andere spelletjes gespeeld op de kamer. Toen we de volgende ochtend wakker werden zagen we pas waar te beland waren. Het leek wel een resort met palmbomen, schattige bruggetjes en rieten daken. Na het ontbijt besloten we kajakken te gaan huren. Toen we het hoekje om waren gevaren bleek het water niet meer dan een vijver te zijn. We hebben ons er maar liefst tien minuten in vermaakt! In de middag fietsten we naar het National Park. Het was een groot natuurgebied met verschillende wandelpaden. We hebben echt heel veel moois gezien: watervallen, grote bruine wateren en rotspartijen. Ook hebben we (met onze kleren aan!) gezwommen in natuurlijk water onderaan een waterval.
Toen we bij het resort terugkwamen werd het eten voor ons klaargemaakt. De mensen doen hier echt zo hun best, maar wat was het eten ranzig.. Er werd onder andere een bakje hondenvlees en een hele kip inclusief hanenkam en ogen aan ons voorgeschoteld. We vonden het onbeleefd om niets te eten, dus we besloten het maar ergens te dumpen. Na veel grappen te hebben gemaakt (doggybag, HAHA) hebben we de restjes in een tasje weggemoffeld.. Gelukkig dacht Lieke er net op tijd aan dat we niet zomaar de kip erin konden doen, want waar hadden we de botjes dan gelaten? Eenmaal op onze kamer hebben we onze maagjes gevuld met chips en bier onder het genot van een horrorfilm. Toen kwam ons volgend avontuur tevoorschijn: een megagrote duizendpoot! Terwijl de anderen gillend op bed stonden heb ik hem de kamer uitgebonjourd.
Zondagavond zijn we nog even naar Hanoi geweest. We heb daar lekker gegeten, ik heb lasagne genomen, en ik heb wat nieuwe dingetjes gekocht: armbandjes, een enkelbandje en een portemonnee. Binnenkort moet ik trouwens een grotere uitgave doen, want ik heb dit weekend mijn spiegelreflexcamera laten vallen :-(
Kus,
Filou
Zo, daar is alweer een week voorbij! In mijn vorige blog schreef ik dat stage saai was en dat we er geen uitdaging in zagen. Op donderdag kwam daar verandering in, toen mochten we meekijken in een klasje met autistische kinderen. In deze klas hebben niet eerder vrijwilligers gewerkt omdat het best een pittige doelgroep is. Omdat wij een pedagogische achtergrond hebben en omdat we hier voor een aantal maanden zijn mocht dit wel. Ik voelde me een beetje vereerd! De kinderen zijn tussen de vijf en acht jaar oud maar hebben een mentale leeftijd van ongeveer twee tot drie jaar oud. Ze kunnen niet praten en het dagprogramma is dan ook vooral gericht op voelen, dingen herkennen, en klanken maken. De twee juffrouwen zijn heel lief en staan open voor onze ideeën. Zo was er vrijdag een meisje dat heel hard aan het huilen was. De juffrouwen waren er om aan het lachen en ze zeiden dat ze dit wel eens vaker heeft. Inge en ik dachten dat er meer achter zat. Het dagprogramma was namelijk totaal veranderd en ze deden niets volgens de picto’s. Omdat het een regenachtige middag was, waren er maar een paar kinderen in de klas. Het werd een vrije middag met veel dansen en spelletjes. Het meisje wist gewoon niet wat ze moest doen. We vroegen toestemming om het meisje mee te nemen naar de sensomotorische ruimte (dit is een rustige ruimte in de school waar eigenlijk nauwelijks gebruik van wordt gemaakt omdat ze simpelweg niet weten hoe). Eenmaal daar stopte het meisje meteen met huilen. Via een tolk legden we de juffrouwen uit dat voorspelbaarheid belangrijk is voor autistische kinderen en dat er te veel prikkels waren voor het meisje. Ze hadden hier nog nooit van gehoord, ze waren erg dankbaar.
Donderdagavond gingen we bowlen. Voor iedereen die mij kent is het geen verrassing dat ik dik heb verloren en dat ik het jammer vond dat ik geen hekjes mocht, haha. Het was erg leuk, maar de taxi terug was een ramp! Onderweg zagen we prachtige dingen, maar deze prachtige dingen hadden we nooit eerder gezien. Blijkbaar had de taxichauffeur zin om wat extra´s te verdienen, hij reed namelijk aan de andere kant van de stad. Engels praten deed hij niet, dus met veel gebaren en met een Vietnamees telefoontje van onze huisbazin maakten we duidelijk dat dit NIET de goede weg was. In rondjes en cirkels reed hij naar ons huis waar we één uur later aankwamen dan gepland. Eenmaal daar beweerde de chauffeur dat we hem een verkeerd adres lieten zien, wat eigenlijk onmogelijk was aangezien we maar één adres in heel Vietnam kennen: ons adres! Na nog 1,5 uur gediscussieerd te hebben over de prijs werd de politie gebeld. In Vietnam doen ze niet aan compromissen, dus de politie moest beslissen wie er ‘gewonnen had’. Toen deze niet kwam opdagen hebben we toch maar een deal gemaakt (en uiteindelijk nog veel te veel betaald voor de taxi).
Afgelopen weekend zijn we naar Ba Vi gegaan, een mooi natuurpark 60km ten westen van Hanoi. We gingen met de taxi wat weer een groot avontuur was, Ba Vi bleek namelijk echt een gat te zijn. Na een ritje op onverharde wegen met diepe kuilen waar geen mens meer te bekennen was en onder het genot van loslopende buffels kwamen we aan op plaats van bestemming. Dachten we. De taxichauffeur kon onze homestay van dit weekend niet vinden, dus hebben we de eigenaren van de homestay gebeld en zij kwamen ons ophalen. Die avond hebben we 30 seconds en andere spelletjes gespeeld op de kamer. Toen we de volgende ochtend wakker werden zagen we pas waar te beland waren. Het leek wel een resort met palmbomen, schattige bruggetjes en rieten daken. Na het ontbijt besloten we kajakken te gaan huren. Toen we het hoekje om waren gevaren bleek het water niet meer dan een vijver te zijn. We hebben ons er maar liefst tien minuten in vermaakt! In de middag fietsten we naar het National Park. Het was een groot natuurgebied met verschillende wandelpaden. We hebben echt heel veel moois gezien: watervallen, grote bruine wateren en rotspartijen. Ook hebben we (met onze kleren aan!) gezwommen in natuurlijk water onderaan een waterval.
Toen we bij het resort terugkwamen werd het eten voor ons klaargemaakt. De mensen doen hier echt zo hun best, maar wat was het eten ranzig.. Er werd onder andere een bakje hondenvlees en een hele kip inclusief hanenkam en ogen aan ons voorgeschoteld. We vonden het onbeleefd om niets te eten, dus we besloten het maar ergens te dumpen. Na veel grappen te hebben gemaakt (doggybag, HAHA) hebben we de restjes in een tasje weggemoffeld.. Gelukkig dacht Lieke er net op tijd aan dat we niet zomaar de kip erin konden doen, want waar hadden we de botjes dan gelaten? Eenmaal op onze kamer hebben we onze maagjes gevuld met chips en bier onder het genot van een horrorfilm. Toen kwam ons volgend avontuur tevoorschijn: een megagrote duizendpoot! Terwijl de anderen gillend op bed stonden heb ik hem de kamer uitgebonjourd.
Zondagavond zijn we nog even naar Hanoi geweest. We heb daar lekker gegeten, ik heb lasagne genomen, en ik heb wat nieuwe dingetjes gekocht: armbandjes, een enkelbandje en een portemonnee. Binnenkort moet ik trouwens een grotere uitgave doen, want ik heb dit weekend mijn spiegelreflexcamera laten vallen :-(
Kus,
Filou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
